Andrejus Kovelinas
Teatr kobiecości na płótnie
Andrejus Kovelinas – Teatr kobiecości na płótnie
Wchodząc w świat obrazów Andrejusa Kovelinasa, widz ma poczucie uczestnictwa w intymnym spektaklu. Artysta nie maluje kobiet — on je inscenizuje. Każda postać zdaje się być bohaterką własnej opowieści, uwodzicielską, pełną dumy, a czasem ironicznie przerysowaną, jak aktorka stojąca w ostrym świetle reflektorów. Jego styl zdradza fascynację teatrem i burleską. Postacie są wystudiowane, ale jednocześnie pełne życia. Kovelinas bawi się kontrastem, zmysłowe ciało otacza kostiumowość, dekoracyjność i kolor, które przenoszą widza w świat pomiędzy jawą a snem. To malarstwo figuratywne, ale podszyte surrealistycznym podtekstem — jakby każda poza i każdy gest kryły drugie dno. Kolorystyka artysty pulsuje intensywnością. Nasycone czerwienie, głębokie czernie i chłodne błękity podkreślają dramatyzm, a zarazem budują atmosferę scenicznej gry. Malarz zdaje się zapraszać widza nie tylko do kontemplacji piękna kobiecego ciała, ale także do zmierzenia się z pytaniem, gdzie kończy się uwodzenie, a zaczyna gra pozorów? Obrazy Andrejusa nie dają się łatwo zapomnieć. Ich teatralny magnetyzm sprawia, że nawet po wyjściu z galerii widz nosi w sobie echo tego spektaklu — lekko prowokacyjnego, lecz zarazem niezwykle estetycznego.
Wchodząc w świat obrazów Andrejusa Kovelinasa, widz ma poczucie uczestnictwa w intymnym spektaklu. Artysta nie maluje kobiet — on je inscenizuje. Każda postać zdaje się być bohaterką własnej opowieści, uwodzicielską, pełną dumy, a czasem ironicznie przerysowaną, jak aktorka stojąca w ostrym świetle reflektorów. Jego styl zdradza fascynację teatrem i burleską. Postacie są wystudiowane, ale jednocześnie pełne życia. Kovelinas bawi się kontrastem, zmysłowe ciało otacza kostiumowość, dekoracyjność i kolor, które przenoszą widza w świat pomiędzy jawą a snem. To malarstwo figuratywne, ale podszyte surrealistycznym podtekstem — jakby każda poza i każdy gest kryły drugie dno. Kolorystyka artysty pulsuje intensywnością. Nasycone czerwienie, głębokie czernie i chłodne błękity podkreślają dramatyzm, a zarazem budują atmosferę scenicznej gry. Malarz zdaje się zapraszać widza nie tylko do kontemplacji piękna kobiecego ciała, ale także do zmierzenia się z pytaniem, gdzie kończy się uwodzenie, a zaczyna gra pozorów? Obrazy Andrejusa nie dają się łatwo zapomnieć. Ich teatralny magnetyzm sprawia, że nawet po wyjściu z galerii widz nosi w sobie echo tego spektaklu — lekko prowokacyjnego, lecz zarazem niezwykle estetycznego.
